W tym właśnie wiejskim domu na Opolszczyźnie, moi pradziadkowie – górale z dziada pradziada – zamieszkali i wychowali dziesiątkę swoich dzieci. W tym domu urodziła się moja babcia i ten właśnie dom jest traktowany przez całą moją – dość liczną – rodzinę, jako naszą familijną ostoję. Tam odbywały się wszystkie zjazdy krewnych, tam pokolenie mojej mamy zawsze spędzało wakacje i tam również część mojego pokolenia spędzała swój wolny czas. Dla mnie ten dom ma też wartość bardzo sentymentalną, wspomnieniową. 

Po śmierci pradziadków właścicielką domu stała się ich najstarsza córka, która zaopiekowała się całym tym ogromnym terenem i gospodarstwem. To ona później była gospodynią tego domu i zawsze z uśmiechem na ustach gościła w nim całą rodzinę. Przyjęła tam również mnie, kiedy miałam 6 lat, a moi rodzice musieli wyjechać do pracy w Niemczech. Mieszkałam tam przez pół roku i był to jeden z najszczęśliwszych okresów mojego dzieciństwa. Widzę, jak zmieniają się w życiu priorytety, ponieważ teraz nie wyobrażam sobie mieszkania na wsi. Ciągnie mnie do miasta i to najlepiej do największego i do najbardziej tętniącego życiem i wydarzeniami. Ale będąc dzieckiem, ten dom i okolica to był świat nieskończonych możliwości, pomysłów i zabaw bez końca. Miałam to szczęście, że okres wczesnych lat mojego życia przypadł jeszcze na erę, gdzie komputera i konsoli do gier nie było w każdym domu, a posiadanie Internetu było luksusem. Dlatego też te pół roku mieszkania w „czarnym domu” czy spędzanie tam wakacji było niesamowitym doświadczeniem. Zabawy w ogrodzie, długie wycieczki do lasu i oglądanie dzikich zwierząt z myśliwskiej ambony. Bawienie się w „chowanego” na polu kukurydzy czy wspinanie się na drzewa. Ale też poznanie ciężkiej pracy rolników – pomaganie w wykopkach czy opiece nad bydłem. Oczywiście wtedy była to też pewna forma zabawy, aniżeli ciężka praca dla mnie i mojego kuzynostwa, ale gdy wspominam to teraz, myślę, że była to też solidna lekcja odpowiedzialności.